Вецер з мора раздзьмувае чужыя фіранкі, Я не маю фіранак, бо люблю, каб багата святла. Люблю раннія, ды маю познія ранкі, І ўжо паўгода зусім не ўжываю віна. Лета ў горадзе прамільгвае хутка, А ў чужым горадзе - удвая хутчэй
( Read more... )
Які ўжо раз за апошні месяц ці нават больш навальваецца цяжар непадуладнага. Мне кажуць, што я мушу дбаць пра свой лёс. Я разумею, што ў кожнага свая карма. Разумею, што не магу пражыць за іншага ягонае жыццё. Але думкі пра пераезд, пра недаробленыя справы і сустрэчы тут, пра прыемныя турботы на новым месцы, планы і натхненні глушацца пыльным
( Read more... )
Як дзівосна наткнуцца, разбіраючы рэшткі хламу (асноўнае даўно спалена), на прызнанне ў каханні сямігадовай даўнасці, узгадаць-паверыць, што так было. Здаецца, тады была нашмат больш жывая, яркая, вартая. І цягне ўзгадаць, аднавіць умовы, з якім я была такая, навучыцца наноў
( Read more... )
Адгулялі вяселле Любачкі, якім амаль жыла апошнія тыдні. Розныя дробныя пытанні, пошукі фатографа, выраб вянка, абмяркоўванні абраду, замаўленне каравая, рэпетыцыі спеваў - усё прыйшло да лагічнага фіналу. Кожная дзеўка хоць раз у жыцці мусіць гэта перажыць - цяпер гэта называецца сведка, раней - старшая дружка, і - "аддаеш назаўжды", бо канешне,
( Read more... )
Учора спазнялася на Арт-сядзібу, на расповед пра нашы назвы сузор'еў, прабягала з Акадэміі праз двары, па якіх гулялі пасля школы. Звыкла - праз абноўлены падворак Акадэміі мастацтваў, звыкла - міма няўцямных застарэлых будаўнічых домікаў, праз брамку, якой даўней не было, але таксама ўжо звыкла, котачка пухнатая міма прайшла, і тут лобам
( Read more... )
Пасля ўчорашняй цяжкой і працяглай размовы на тле безвыходнасці, у якой вінавата збольшага маё нежаданне слухаць розум і браць жыццё ў свае рукі - лёгкая раніца. Як цудоўна прачынацца не ў цемры, неба святлее, у целе і думках лёгкасць і свабода. Хацела б захаваць гэтую смеласць і волю. Узімку можна было паспаць шмат, а прачнуцца з адчуваннем зомбі
( Read more... )
Учора адзначалі Дзень Волі. З сябрамі, утульна, з жартамі. Елі прысмакі, казалі тосты, дарылі падарункі. Ромка-Мар вельмі добра ўжо распавёў http://mapa8rock.livejournal.com/2013/03/26/, палову таго, што хацела б сказаць я, таму паўтарацца не буду
( Read more... )
Пэўна, з нейкай старой Шафы на сметніку вылезла Белая Вядзьмарка, і зрабіла зіму-зіму-зіму. Тут яшчэ адзін цыклон абяцаюць. Аслан, дзе ты? Нешта мне ўжо вежу зносіць)
Вакол прыгожа, але цяпло ўжо падаецца сном, недасяжным жаданнем. І ўсярэдзіне прыблізна тое ж
І праўда, брутальныя праблемы з самаацэнкай, надаштотадзелаць. Хочацца ў лепшых традыцыях Фрэйда зваліць усё на маці, якая басконцымі папрокамі і крытыкай яе забівала без дня 25 год. Але ж і праўда, якая розніца, чаму, важна, што жыць-та з гэтым мне. І адсюль жа, напэўна, залежнасць ад іншых людзей, прыхільнасці і ўвагі.